یکی از مشکلات حال حاضر جهان اسلام خصوصا تشیع امید بستن به امور خیالی و ایجاد امید واهی است. دل بستن اموری ظنی و غیر معتبر و با اتکاء به تفاسیر غیر علمی و غیر دقیق و گاه همراه با تحمیل ذوقیات و نظریات غیرکارشناسی و خرافی مسبب آسیب های جدی زیادی در جامعه مذهبی شیعه شده است. مهدویت حق است. غیبت و ظهور حق است. اینها پایه های اعتقادی و اساس تشیع است. اما عجله کردن برای  نشان دادن نقطه امید رهائی بخش سبب شده تا ناخواسته به دامن ضدیت با مهدویت بیافتیم و همین پایه های محکم و مستحکم را به دست خود نابود کنیم. تاریخ شیعه قرنهاست شاهد این چنین رفتارهای نادرست و همراه با کج سلیقگی و انحراف بوده و همین زمینه را برای تزلزل در ایمان عوام مردم و سوء استفاده عده ای شیاد و فرصت طلب را فراهم آورد. راستی چرا در هر مزینه ای حتی برای خریدن کوچکترین و کم اهمیت ترین  لوازم زندگی با کارشناس و متخصص مراجعه می کنیم اما چه شده است که این روزها همه خبره و کارشناس مهدویت و روایت شناس شده اند؟! آیا مهدویت آنقدر کم اهمیت است که آن را فدای احساسات و کج فهمی و جهالت خود کنیم؟